Kαταγόμενος από τη Βουργούνδια Γαλλίας, έχω αγκυροβολήσει εδώ και 25 χρόνια στην Αίγινα. Σκηνοθέτης, παθιασμένος κατασκευαστής, για πολύ καιρό μάζευα και ανακύκλωνα ό, τι πετάνε οι άλλοι, πρώτα για να χτίσω το σπίτι μου, και ύστερα για να φτιάξω τα μηχανήματα και τα σκηνικά των δρώμενων της ομάδας μου. Τα ρουλεμάν, τις βίδες, τα σκουριασμένα εργαλεία που συνέλεξα, μαζί με διαμελισμένες καρίνες από τσακισμένες βάρκες, τα αράδιαζα έξω από το εργαστήρι μου. Και σιγά-σιγά, αυτά τα περιφρονημένα σίδερα και ξύλα απαίτησαν να αποκτήσουν μία δικιά τους ύπαρξη, πέρα από τις ανάγκες του θεάτρου. Ώσπου μία μέρα άρχισα να τα ταιριάζω, να τα καρφώνω, να τα κολλάω χωρίς να εξαλείφω την αρχική πεζή τους ουσία. Αντίθετα, διασκεδάζω με την ιδέα ότι θα αναγνωρίσει κανείς στην τιάρα της Νεφερτίτης το στραπατσαρισμένο κουδουνάκι ενός τράγου, στο φόρεμα της Θέτιδος στοιβαγμένα γρανάζια και στο κεφάλι της Ιωάννας της Λορένης τροχαλία οικοδομής.
Μου άρεσε ο παράξενος ορισμός που βρήκα στο λεξικό του Μπαμπινιώτη για τη λέξη Αλχημεία : (συνήθ. στον πληθ. αλχημείες) Ο συνδυασμός ετερόκλιτων στοιχείων με ανορθόδοξο τρόπο, ώστε να επιτύχει κανείς συγκεκριμένο (επιθυμητό) αποτέλεσμα.) Όλες οι κατασκευές μου θα μπορούσαν να ονομάζονται Αλχημείες της σκουριάς. Δόλια πάντως τελικά η μεταμόρφωση. Πάλι θα δεσπόζει η σκουριά.
